Wilhelmsmühle
Budowa Młyna Wilhelma (Wilhelmsmühle) przebiegała w trzech etapach. W 1836 roku, w miejscu rozpadającego się budynku, postawiono młyn sukienniczy „Walkemühle”, w którym sukno było poddawane procesowi folowania (spilśniania). Po 1856 roku przekształcono go na młyn mielący ziarno. Już wtedy nazwano go Młynem Wilhelma, na cześć właściciela Wilhema Marschan. W 1876 roku, do wschodniej części ściany szczytowej budynku, dobudowano młyn olejowy, natomiast w 1902 roku pomieszczenia biurowe oraz mieszkania dla pracowników (od strony kanału). Podczas rozbudowy i przebudowy młyna w 1902 roku, architekt August Patzelt dostosował jego zewnętrzny wygląd do znajdującej się tuż obok elektrowni, nawiązując tym samym do północnoniemieckiego gotyku ceglanego. Bogata ornamentyka budynku, ozdobne szczyty oraz mur pruski, podkreślają wyrafinowany i historyczny charakter młyna. Usytuowany tuż przy kanale oraz parku miejskim, daje niepowtarzalny efekt urbanistyczny.
W chwili powstania był największym i pierwszym masywnym młynem w mieście. Przez około 100 lat (aż do zamknięcia w 1941 roku) funkcjonował jako młyn. Od 1952 roku budynek służył jako przedszkole oraz klub młodzieżowy. Gruntowna jego renowacja została przeprowadzona przez obecnych właścicieli w 2003 roku.