Japanischer Pavillon (Teehäuschen)
W północno-zachodniej części średniowiecznych murów miejskich, bezpośrednio przy wale „Luckauer Wall”, znajdowała się do roku 1886 tzw. Wieża Garncarska (Töpferturm). W jej bezpośrednim sąsiedztwie, tuż przy murach obronnych i fosie uprawiano już od 1774 roku morwę. Dzięki wsparciu Towarzystwa Upiększania, założonego w 1872 roku, obszar ten został przekształcony. Wzdłuż murów powstają do 1886 roku ścieżki obsadzone niskim żywopłotem, ronda oraz ozdobne nasadzenia. Od 1905 roku pojawiają na wzgórzu, przy byłej szkółce leśnej i zasypanej fosie, kolejne upiększenia. Należą do nich głazy ozdobne, tarasy i schody. Pawilon Japoński, który został przekazany 26.11.1906 roku stanowi najpiękniejszą ozdobę powstającej promenady. Budowla, odpowiadająca ówczesnemu trendowi i fascynacji kulturą architektoniczno-artystyczną Bliskiego i Dalekiego Wschodu, ma zachowane azjatyckie wzorce. Projekt architektoniczny został wykonany przez Arno Pasig.
Pawilon, do którego prowadzi sześć stopni, umieszczony jest na kwadratowej, masywnej podstawie. Schodkowa konstrukcja dachu, o charakterze pagody, wykonana z drewna osikowego i wsparta na czterech okrągłych kolumnach (imitacja drewna litego), chroni kolorowe płytki podłogowe.
Skutki I wojny światowej odcisnęły również swoje piętno na pawilonie. Pierwsze prace restauracyjne rozpoczęto już 1920 roku. Kolejne zostały przeprowadzone dopiero w latach 80-tych, a następnie na przełomie lat 2001/02 i 2006/09. Architektoniczny klejnot, nazwany przez mieszkańców miasta Cottbus „małą herbaciarnią” jest obiektem zabytkowym. Od ponad 100 lat łączy północno-wschodnią część Starego Miasta, z jego stale rewitalizowanym otoczeniem.